De Britten wilden helemaal niet weg uit de EU. Echt niet. En toch stemde meer dan de helft voor een Brexit. Niemand weet wat de gevolgen precies zullen zijn, niemand weet of dit een goed idee is en toch stapt het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie. Vanwege bange, murw geslagen mensen.
Het Koninkrijk kampt met grote problemen: hoge werkloosheid, armoede, teveel privatisering, hoge immigratie, woningtekort en bovenal een neo-liberale regering die al jaren teveel naar Brussel en te weinig naar de bevolking luistert. De City vaart er wel bij. Daar zitten de grote banken, de hoofdkantoren van de multinationals, het grote geld. Maar in steden als Manchester, Liverpool, Glasgow en Edinburgh zijn de problemen talrijk. In Glasgow zijn wijken waar werkloosheid en verslaving generatie op generatie wordt doorgegeven. Waar kinderen opgroeien zonder toekomstperspectief, zonder enige kans ooit uit die grauwe armoede te kunnen ontsnappen. En dat speelt al heel lang.
De industrie sloot, fabrieken verdwenen naar Azië en de oude industriesteden veranderden in verpauperde wijken zonder werk. Sinds Thatcher begon met het afbreken van de sociale zekerheid, het breken van de vakbonden, meer privatisering en deregulering van fincanciële markten, is de oude industrie ingestort. De steden die daarvan afhankelijk waren, werden en worden aan hun lot overgelaten. Mensen zien hun baan verdwijnen, hun stad verpauperen, hun kinderen opgroeien zonder toekomst. Diezelfde mensen zien immigranten wél werk hebben, zien bankiers graaien, lezen in de tabloids halve waarheden en hele leugens en voelen zich genegeerd door hun overheid. Wat ze ook worden.
Angst, onzekerheid, woede en onvrede over tal van aspecten van de Britse samenleving leidde tot een leave vote. De belofte van Nigel Farage dat de contributie aan de EU naar de National Health Service zou gaan zal daar zeker aan bijgedragen hebben. Boris Johnsons leave-campagne was puur eigenbelang: hij hoopt na het aftreden van Cameron zelf premier te worden. En zo verlaat het Verenigd Koninkrijk de EU. Niet omdat men weg wil, maar uit angst en onvrede, gevoed door leugens van populistische, egoïstische en corrupte politici.
Het zal alleen niets oplossen.
Ja precies, zondag Andrew Marr gezien? Had een prachtige intro ik heb een UK Proxy aanfgevraagd opdat ik hem kan terugzien op I player en die prachtige volzin die precies alles zegt kan beluisteren en vastleggen.
Trouwens dit is iook een leuke:
http://www.bbc.com/news/uk-politics-uk-leaves-the-eu-36650142
kijk naar het filmpje met Alan Davis…., onderop.
groetjes,
JB
Ik heb dat niet gezien, ga kijken of ik hem kan terugvinden. Dank voor de tips!
Belachelijke toestand daar, de top man durft niet (wil zijn handen voor straks niet branden aan zijn eigen werk) in plaats daarvan staat de meest conservatieve figuur op, die je maar bedenken kan.
Het enige enigszins goede alternatief aan die kant van het spectrum is Theresa May, maar die is conservatief, die hebben het referendum erin gegooid, dus zullen de niet originele “eilanders” in ieder geval (na alle tentoon gespreide vreemdelingenhaat) zeker geen Torie gaan stemmen.
Nu een progressief charismatisch leider met de sociale imborst van Corbyn aan de labour kant en alles zal regkom.
Ik kan me voorstellen, dat dit exact de reden is waarom ‘men’ in Nederland geen #Nexit referendum wil. Verkeerde invulling van terechte gevoelens.
Doe een #EUanders referendum en iedereen zal vóór stemmen. Tegen lidmaatschap van de oorganisatie zijn zal Nederland monddood maken, terwijl we (indirect) wél volledig afhankelijk zijn van ‘Europa’. Check Noorwegen en Zwitserland. Ik kan me de zorgen en spijt van #Brexit stemmers goed voorstellen.
“Verkeerde invulling van terechte gevoelens.” exact; invulling via de nationalistische onderbuik van problemen die alleen maar langs (internationaal-) socialistische en democratische weg opgelost kunnen worden. (de sociaal democratie in haar oorspronkelijke vorm).
Zie wat dat betreft de toespraak van Gove van vandaag, die speelt daar terecht ook op in, maar kiest toch de insteek van de “markt” en “modernisering”van de economie en herziening van “The social fabric”, dat betekent dus mogelijk meer werk, maar tegen een hongerloontje . (The race to the bottom.
Zaak is dat labour hier een charismatisch figuur tegen over zet, Corbyn is dat niet, mijn voorkeur gaat uit naar Emily Thomberry (shadow foreign secretary). Of naar Yvette Cooper, alhoewel die wel (licht) beschaduigd is geraakt destijds door de declaratie crisis. Een van de besten had natuurlijk Jo Cox gewweest, maarv die slachtoffer geworden van extreem rechts.
Overigens allemaal vrouwen, waarom, ik heb het gevoel dat zij er meer als mens van vlees en bloed staan in plaats van als pion voor de partij spin of vooral namens zichzelf.
En dat terwijl die hele neo-liberale afbraakpolitiek begonnen is bij een vrouw: Thatcher. Zij heeft heel grondig alle sociale zekerheid volledig afgebroken.
Inderdaad, de introductie van de globaliserende, monetaristische, laissez-faire aanbod economie, haar, Reagan, Milton Friedmann, en die verschrikkelijke Ayn Rand.
Aardig stuk op de site van “The Guardian”zet e.e.a. ook nog even goed neer:
https://www.theguardian.com/commentisfree/2016/jul/01/brexit-britain-elites-run-amok